Bir günün anatomisi.

(okumayı sevmek demek şöyle bir şey benim için, bugün bir kez daha anladım)
Sabah uyanırsın. 8 gibi. Hava kapalı ve elbette yağmur var. Yoksa da olacak, çok belli. Şemsiye alsam mı ki acaba? Alsam taşıması var, almasam ıslanıp bozulacak saçlar, daha da ağırlaşması muhtemel grip...
Odadan çıkılır. Saç istediğin gibi zaten olmamış, giymek istediğin kıyafetleri günden güne içinden çıkılamaz bir hal alan kıyafet doalbından bulup da çıkaramamışsındır. Neyse, en azından kalın kazak giydin de üşümeyeceksin.
Ders. Bir ders daha. Merhaba demenin bile yük geldiği insanlara merhaba deme denemeleri. Merhaba. Merhaba. Merhaba. Günaydın. Günaydın. İyi, senden? Merhaba.
3 saatlik ders. Egodan patlamak üzere dünyanın en az sempatik olma ödülüne aday ve gönüllerin birincisi adamdan ders dinlemece. Akan burun, hapşuruklar. Havaya saçılan mikroplar. "Aman bu kadar iş güç arasında bana da bulaşmasa" diye pıtı pıtı kaçan sevgili sınıf arkadaşları. Ders dinler gibi yapmaca. Bu alanda kendini günden güne geliştirmece. Karın gurultusu. Ders arası. Boş boş dolanmaca. Kahve al. Dişlerim de sararır bu gidişle, aman neyse.
Ders bitti. Yağmur kaptırmış gidiyor. Sevgili gelmiş midir? Gelmiş. Keyfim yok ama onun varsa beni güldürür ki. Oh. Bakalım nerede. Orada. Hah! Onun surat benden beter. Neyin var? Asıl senin neyin var? Hiç. Hiç.
Yemek yemece. Sessizlik. Of. Pof. E çay içelim madem, sonra benim çalışmam gerek. Tamam.
Kavga. Tartışma. Surat asmaca. Küs.
Sarılmaca. Ben seni çok seviyorum ama. E iyi madem.
Neyse.
Ben gidiyorum odaya. Çok yorgunum. Burnum da tıkandı. Yatarım biraz. Tamam.
Mandalin yemece. 1. 2. 3. Kabukları da güzel kokuyormuş. Banyo yapsam burnum açılır mı? Açıldı. Saçları tara. Kurut ama hemen, hava fena.
Pijamaları giy. Saat daha 6. Ama olsun sen yine de giy.
Hastasın, hakkın.
Işıkları kapa, sadece baş ucu lamban açık kalsın.
Kitap.
Aç.
Oku.
Uyu.
Bu iyi gelir.
Bir tek bu.