Benim bir arkadaşım var. Mirel. Çocukluğumuzdan beri biliriz
birbirimizi. Çok severiz çünkü... Çünkü bir sürü sebepten ötürü. Mirel kendimi
bildim bileli el sanatlarına, el işlerine, ıvır kıvır zıvıra hem çok yetenekli
olmuştur hem de çok severek yapmıştır. Mesleği bu değil. Alakalı da değil. O
bir diş hekimi. Ancak ister hobi deyin ister başka bir şey, o sevdiği şeyleri
yapmaya devam ediyor. Yapıyor da yapıyor. En çok da kanaviçe yapıyor. Evi doldu
taştı. Hediye ediyor, veriyor ancak yine de tükenmiyor. Bana kalırsa bunu
birazcık işe çevirebilir çünkü yaptığı şeyler gerçekten çok güzel ve belki de
bu bir iş haline gelirse, çok da bayılmadığı diş hekimliğini yapmak zorunda
kalmaz.
Ben onu ikna edemiyorum. Belki siz ikna edersiniz diye bu
hafta blogda onun yaptığı işlere yer vereceğim. Sizin yorumlarınız gerçekten çok
önemli. Bu kızın biraz cesarete ihtiyacı var! Yorumlarınızı, önerilerinizi,
tavsiyelerinizi bekliyorum. Bekliyoruz.
*fotoğraftaki bardak altlığı olacak yakın zamanda. Belki de olmuştur bile, kim bilir!
Teşekkürler (:
Ben de geçenlerde yine burda görüp etamin işlemeye başladım gerçekten insanı rahatlatıyor, biraz ara verdim ama şimdilik.Arkadaşın Mirel de gerçekten başarılı eğer bardak altlığı bitmişse görmek isterim.Ben de sevmediğim bir bölümde okuduğum için gerçekten sevdiğin bir işi yapmanın ne kadar cesaret gerektirdiğini az çok tahmin edebiliyorum.Ancak böyle güzel desenler yapan bir insanın gerekli cesareti yine yaptığı güzel işlerden bulacağını düşünüyorum.Yeni kanaviçeler görmek dileğiyle :)
YanıtlaSilKanaviçeler başka ev süslerine benzemez. Bence çok kıymetli ve hala çok güzeller. O yüzden arkadaşınızın bu işe devam etmesi bence çok yerinde olacaktır. Üstelik el emeği bence diğer işlerden daha değerli, insan sevdiği işi meslek edinmeli.
YanıtlaSilSevgiler.