Boşluklar
Bazen oluyor bana böyle. Pek severek ilgilendiğim blogdan uzaklaşıyorum. Hem de bir sebebi olmadan. Artık gündelik işlerin getirdiği bıkkınlık mı, Londra'nın yer yer taammül edemediğim gri havası mı yoksa başka bir şeyler mi bilmiyorum. Daha önce de olmuştu böyle, 1 yıla yakın bloga uğramamıştım. Sonradan da pek pişman olmuştum. Şu an içinde bulunduğum ilgilenmeme halinden de ileride pişman olurum diye ödüm patlıyor. Günlük tutabilen bir insan olmadığımdan, blog aslında benim bir bakıma hatırlarımı bir arada tutan yer gibi gibi.
Hal böyle olunca bir süredir yazamadım bloga. Bir de sanki artık hep kendimi tekrar ediyorum gibi hissediyorum. Bakalım, kısmet. Belki gelip geçici bir histir, eski tempomu yakalarım.
Umarım güzel kış günleri geçiriyorsunuzdur. Benimki fena gitmiyor ama biraz boğucu gibi. Fotoğraf St. James Park'tan. Azıcık London Eye'ı da görebilirsiniz ortada dikkatli bakarsanız.
(:
Yazılarını ben pek severek okuyorum.
YanıtlaSilçok teşekkür ederim, ben de zaten geri döndüm sanırım bloga (:
SilBu yazıyı daha önce görmemiştim, şimdi bir umut oldu içimde. Neredeyse 1 sene oldu, çok sevdiğim bir blogger olduğun için umuyorum ki bu seferki de geçici bir süreçtir:( Ve hiç bir sosyal ağda da görmediğimiz icin umarım iyisindir ve herşeyler yolundadır sevgili Okuyan Kedi.
YanıtlaSilAslında insan (böyle) bir işten değil de kendinden uzaklaşıyor galiba. Tahammülsüzlüğünün kaynağı da uğramadığı yer de yine kendisi oluyor. Benim için böyle oldu en azından.
YanıtlaSilAslında insan (böyle) bir işten değil de kendinden uzaklaşıyor galiba. Tahammülsüzlüğünün kaynağı da uğramadığı yer de yine kendisi oluyor. Benim için böyle oldu en azından.
YanıtlaSil