21. mini anket sonuçlandı.

Bir anket daha biteli uzun zaman oldu ama ben anca yazısını yazabiliyorum Bu hafta korkunçtu. Aslında hala da devam ediyor, henüz geçmiş zaman ekleri kullanmaya hakkım yok sanırım. Pazartesi bir sunum ve sunum yazısı hazırlayarak başladım haftaya, Salı günü ise Hannah Arendt’in ünlü The Origins of Totalitarianism adlı kitabı için bir yazı yazdım, güzel de oldu. Çarşamba günü ise Sivil Toplum ve Din konulu bir başka sunumum vardı. Yazısını da yazmak lazımdı ama yazamadım, ek süre istedim, verildi. Bugüne bir şey yok. Tabi dört saatlik asistanlığı bir şeyden saymıyorsak. Yarına yine okunması gereken bin tane şey var. Bir de tüm bunlar olurken erkek arkadaşım hep yanımdaydı, çünkü bu Cumartesi ben İzmir’e dönüyorum tatil için ve bir süre görüşemeyeceğiz. Falan filan. Kısacası bu hafta çok yoğundu, güneş açmamış olsa hiç çekilmezdi.

Gelelim anket sorusuna.

“Sizce kitap hırsızlığının diper hırsızlıklardan farkı var mı?”

Evet, var diyenler: 14 kişi

Hayır, yok diyenler: 34 kişi

Bu konu benim kafamı ara ara kurcalar aslında. Hırsızlık genel olarak beni geren bir durum. Günlük ve sıradan ve kronik paranoyalarıma zaman zaman aklıma dükkanlardan çıkarken ya yanlışlıkla bir şey çantamın içine düştüyse, ya bakarken dalgınlıkla cebime attıysam gibi fikirler düşer. Alarmlı kapılardan çıkarkan içim içimi yer. Ötmem elbette, çünkü eşyalar cansızdır ve kendiliklerinden çantaların içine doğru hareket edemezler. Her neyse, galiba hırsız olma şeysi bana korkunç geliyor. Hayatımda bir kez bir şey çaldım. Üçüncü sınıftaydım. Sınıfta kaybolan eşyaların konduğu bir kutu vardı. O zaman pek ünlü olan renkli kalemler vardı. Bir kalemin içinde karışık renklerin olduğu bir şey. Anlatamadım, neyse. İşte onu çalmıştım sonra da eve gelip kıyafet dolabına saklamıştım. Annem bulunca da kızmıştı birazcık, bir daha sakın yapma demişti. Ben de bir daha bir şey çalmadım ondan sonra. O vicdan azabı beni korkutuyor galiba, ya da eskilerden kalma şu yakalanma korkusu. Çevremden duydum ama bir sürü hırsızlık hikayesi. Küçük zararsız şeyler, bazen de büyükleri. Bilmiyorum, bana göre işler değil galiba bunlar.

Kitap hırsızlığına gelince (bu arada favori kitaplarımdan biri olan Kitap Hırsızı geldi aklıma, Markus Zusak’ın kitabı), o apayrı bir konu galiba. Evet kitaplar pahalı. Evet ebn de dünyadaki tüm kitaplar benim olsun istiyorum. Evet ben de maaşlı bir çalışanım. Evet benim de bazen param çok çabuk bitiyor, mesela erkek arkadaşımla tatile çıkma planımız butik otellerin garip pahalılığı sebebiyle sürekli erteleniyor falan filan... Sanırım benim kitap da çalamamamın birkaç sebebi var. Öncelikle hep aynı yerden kitap alıyorum, artık beni çok çok tanıyorlar ve bu insanlardan bir şey çalmam çok korkunç olur. İkincisi, kitaplar büyük şeyler bence. Çalsam nereme koyabilirim ki? Of çok gergin iş. Yok ben yine az yemek, çok kitap taktiğime devam edeyim en iyisi.

Peki kitap hırsızlığının diğer hırsızlıklardan fark ı var mı? Diğer bir deyişle, çalınan şeyin kitap olması eylemin niteliğini değiştirir mi? Değiştirmeye yeter mi? Bana kalırsa, eylem aynı eylem. Çalıyorsun işte. Ama çaldığın şey suçu belki biraz azaltır. Bilmiyorum belki de azaltmaz. Ben çok net bir cevap veremiyorum sanırım bu soruya.

Son olarak yetkililere şöyle seslenmek istiyorum, kitap fiyatlarını düşürün, lütfen!