Hable con ella- Pedro Almodóvar

Bu aralar film izleme performansımda gözle görülür bir artış var. Akşamları özellikle epey sever oldum rastgele bir şeyler seçip izlemeyi. Dün gecenin talihli filmi ise Hable con ella idi.

2002 yılından bir İspanyol filmi. Yönetmen artık hepimizin neredeyse adını ezberlediği Pedro Almodóvar. Komedi-dram olarak geçiyor. Ben dram kısmının daha ağır bastığını düşünenlerdenim. Filmin IMDB puanı 8.

Filmde başlarda ayrık gibi duran iki farklı hikayenin varlığından bahsedebiliriz. Bir noktada kesişiyorlar, sonra iç içe geçiyorlar sonra da bir bütün oluyorlar. Açıkça söylemek gerekirse, daha önce bu filmdeki kadar karışık ilişki ağı ile karşılaşmamıştım. Ancak kafa karıştırıcı ya da gereksiz değildi, çok ilginçti.

Hikaye aşağı yukarı şöyle: Boğa güreşçisi olan Lydia bir boğa tarafından ezilip bitkisel hayata giriyor. Kaldığı hastanede dört yıldır komada olan başka bir hasta daha var, dansçı Alicia. Alicia ile bir erkek hemşire/hasta bakıcı yakından ilgileniyor: Benigno. Lydia’nın ise yanında sevgilisi Marco var. Hikaye’nin de bu dört kişi üzerinden ilerlediğini söylemek mümkün.

İlginç şeyler öğrendim ben bu filmden. Komadaki hastaların bakımı nasıl oluyor? Nelere dikkat ediliyor? Hayat bazen nasıl da değişiveriyor. Diğer bir şey ise boğa güreşleri ile ilgiliydi. İspanya’ya gittiğimde arenaların ihtişamından ağzım açık kalmıştı. Her ne kadar son derece gereksiz bulsam da, bir matadorun arenaya çıkmadan önce hazırlanışını gösteren sahneler mükemmeldi.

Eşcinsellik ise filmin temalarından biri. Pek de güzel işlenmiş. Söze döksem çiğ gelebilir. İzlerseniz ne demek istediğimi anlarsınız.

Filmin en en güzel kısımlarından biri, hatta en güzel kısmı sanırım film içindeki sessiz filmdi. Mükemmeldi.

Alicia’yı Lydia’dan daha az tanıdığımı söyleyebilirim. Hoş, ikisi de tutkuları olan kadınlar. Birisininki dans, diğerininki boğa güreşi. Lydia’yı sevdiğimi söyleyebilirim. Yılan korkusu. Korkusu olan insanlara ve korkularına saygı duyması. Elbette filmdeki favorim Benigno idi. Neden demeyin, filmi izleyin. Marco ise güzellikler karşısında ağlaması ile sevgimi kazandı.

Spoiler vermeden filmden, daha doğrusu aklıma getirdiklerinden bahsedicem biraz da. Böyle filmler iyi. Buna benzer kitaplar da. Böyle filmlerden kastım ne? Halihazırda belirli normlar/değerler/doğrular çevresinde şekillenmiş hayatlar yaşıyor. Hepimizin hayatı da az çok birbirine benziyor. Benzememeye başladığında endişeleniyoruz ve tekrardan hizaya girmeyi biliyoruz. Ama bazı filmler/kitaplar bize kimi kavramları sorgulatıyor. Doğru ne? Yanlış ne? Haklı ne demek? Haksız kim? Haksız her zaman mı haksız? Haklı nereye kadar haklı? Suç ne? Biz nerede duruyoruz?

Doğrusunu söylemek gerekirse, neredeyse filmin ortalarına kadar ben pek bir yere bağlayamadım olan biten hiçbir şeyi. Sonra yavaş yavaş taşlar yerine oturdu. İlginç ve beklenmeyen sonla da son noktayı koydu.

Ve ben şunu fark ettim, iyi filmlerden sonra keşke kitabı olsa da okusam diyorum.