Bir konferansın ardından

Bir Kıbrıs'a gittim, on yazı yazdım. Ama konferanstan bahsetmezsem olmaz. Hem şimdi ben bu yazıyı yazmasam, tezle ilgili son derece sıkıcı şeyler yapmak zorunda kalırım, bu yüzden biraz daha Kıbrıs muhabbetine katlanmanız lazım.

Bu benim ilk akademik konferans deneyimimdi. Akademik olmayan konferans var mı bilmiyorum ama bu son derece akademikliydi. Şimdi nasıl oluyor konferanslara katılma? Şöyle ki, önce bu etkinliğin duyurusunu görüyorsunuz bir yerde. Sonra eğer bahsi geçen konuda elinizde bir çalışma varsa onu gönderiyorsunuz, yoksa da konferansa kadar hazırlayacağınız çalışmanın abstract'ını, yani özetini yolluyorsunuz. Eğer beğenir, severlerse sizi kabul ediyorlar. Siz de hem gidip araştırmanızı sunuyorsunuz, hem de makalenizi akademik bir dergide yayınlatma şansı buluyorsunuz. 

Ben ilk başlarda çok heyecanlandım, kendime kızdım ne gerek vardı bunca işin arasında bir de konferans katılımına diye. Ama gittikten sonra öyle bir alıştım ki, dönesim gelmedi. Neden bu kadar sevdim peki?

1. Benim katıldığım konferans öyle çok da kalabalık değildi. 45 konuşmacı vardı, 30 farklı ülkeden gelmişlerdi. Çeşit çeşit hikaye dinledim tüm bu insanlardan yemeklerde, otobüs seyahatlerinde.
2. Katılımcıların geneli çok gençti, elbette en genç yine bendim.
3. Kimse kimsenin içindeki araştırma hevesini baltalayacak yersiz, tatsız yorumlarda bulunmadı.
4. Birbirinden ilginç araştırmaları birinci ağızdan dinleme imkanı buldum.
5. Kendi çalışmam ilk defa arkadaşlarım haricinde birileri tarafından dinlendi, beğenildi ve bir sürü de yorum aldı.
6. Topluluk önünde konuşma konusunda bir kez daha sınandım.
7. Aç kalmamak için normalde yemeyeceğim şeyleri yedim, yemek seçme konusunda iyiye doğru gittiğimi gördüm.
8. Tek başıma kocaman bir otel odasında kalmak çok ama çok güzeldi.

Öyle ya da böyle, bir konferansı da böylece atlatmış oldum. Darısı ufuktaki konferansların da başına.