Kitap düşkünlerinin korkulu rüyası: Kitap ödünç vermek

source

Kitap düşkünlerinin en büyük dertlerinden birine parmak basmayı planlıyorum bu yazıyla. Kitap ödünç verme işlemi kendisi.

Şimdi şöyle, en iyisi kendi deneyimlerim üzerinden anlatayım ben. Ben kitapları severim, sahip olduklarımı da iyi muhafaza etmeye çalışırım. Ama dünya değişiyor, biz değişiyoruz. 3 sene önceki blog yazılarıma bakıyorum da, o eski halimden eser yok şimdi. Eskiden nasıldı? Kitaplarıma çok nadiren kalem değdirirdim. Öyle satır altı çizmeler, işaretlemeler, not almalar kesinlikle benden beklenmezdi. Arkadaşlarımdan da öyle pek ödünç kitap almazdım. Okurken bile emanet dururdu kitap, illa sahip olayım isterdim. Zaman değişti, e tabi ben de değiştim (Çelik şarkılarına yaptığım göndermeleri anlayan 90lılara kucak dolusu sevgiler). Kitaplara notlar alıyorum, mürekkep lekeleri bile var. Ödünç kitap konusunda ise epey değişiklik gösterdim. “Sahip olma” kavramı başlı başına itici ve yorucu artık, bence. E tabi maddi açıdan da çöktürücü. Kütüphanelerden, arkadaşlarımdan daha fazla kitap almaya başladım. Mühim olan okumak zaten, öyle değil mi?

Şimdi ödünç verme/alma meselesi çetrefilli. Benim de herkes gibi çok dilim yandı. Tahminen benim de çoğu kişi gibi ödünç aldığım kitaplardan geri vermediklerim olmuştur, insanlık hali. Benim sitemim bu ödünç işleminde, ödünç aldığı kitabı bir ganimetmişçesine sahiplenenlere. Neyse, ödünç verme/alma işi çok mantıklı esasında. Öncelikle hesaplı. Hele kitap fiyatlarının bu denli uçuk olduğu zamanlarda. Sonra bu iş kesinlikle bir sosyalleşme alanı. Diyelim ailenizden çok da yakın olmadığınız birine bir kitap veriyorsunuz, ya da bir arkadaşınıza, sonrasında kitap geri gelirse, o kitap muhabbeti pek keyifli oluyor, birbirinizi de daha iyi tanıyorsunuz. Benim 3 yıldır blogda kısmen kendi kendime konuşmalarımdan oluşan bu işi siz birebir canlı kanlı insanlarla yapıyorsunuz. Üçüncüsü, hadi diyelim paranız var, nereye kadar kitap alınabilir ki? Nereye sığacak o kadar kitap? Bir de bunun şehirler arası, ülkeler arası taşınma işlerini düşünün. O kadar kitaba ne oluyor? Son zamanlarda kafamı kurcalayan bir soru. İnsanın başına gelmeden pek de aklına getirmiyor sanırım bu kısmı.

Kıssadan hisse, kitap ödünç alma/verme, hem hesaplı olmasından ötürü hem de kitap paylaşanlar arası ilişkiyi tatlılandırmasından sebep hoştur, güzeldir. Bir de şu kitapları alıp geri getirmeyenler olmasa. Size şöyle pek basit bir şey önerebilirim. Annem ben yokken evdeki kütüphaneye hakim olmuş, eşe dosta kitapları dağıtmış. Dağıttıkça da küçük not kağıtlarına kime ne verdiğini, kimden ne aldığını yazmış. Bir nevi bakkal defteri, veresiye usulü. Zaten herkes okuduktan sonra getirmiş, not kağıtlarına gerek kalmamış ama siz de belki kime ne verdiğiniz, kimden ne aldığınız unutmamak adına bunu uygulayabilirsiniz. Sonra da kitaplığınıza yakın bir yerlere koyasınız. Ben yine de aman kalbi kırılır, ayıp olur diye geri isteyemiyorum kitaplarımı ama olsun. Belki vermemesinin de bir sebebi vardır. Giden kitap olsun diyelim ve kitap ödünç vermekten korkmayalım. Bence. Geri de getirelim ama, lütfen.