Ali, bir kasaba karakteri.

Bizim burada, anneannemin kasabasında bir deli var. “Deli” yazmadan önce birazcık düşündüm. Bir an sadece. Acaba ayıp mıdır deli yazmak, mesela siz okuyunca garipser misiniz ya da yadırgar mısınız? Bence bir sorun yok. Sorun yok çünkü deli’nin sıradan, herhangi bir kelime olmasını düşündüğümden ötürü değil. Alternatiflerinin de çok da farklı olduğuna inanmamamdan ötürü sanırım bu kelime seçişim. Neyse, bu kadar açıklamadan sonra belki de başlayabilirim artık adamın sıfatından ziyade kendisinden bahsetmeye. 

Adı Ali. Otuz yaşlarında artık. Ama hani onun gibiler hep çocuk halleriyle hatırlanırlar ya , ya da hep çocukları andırdıklarından mıdır bilmem, otuzlu yaş insanlarından çok uzak. Boyu uzun, kilosu da yerinde. Üstünde yaz kış aynı şeyler var. Zaten buraların kışı da pek kışa benzemez. Diz altında bir şort, üstünde de rengi soluk kırmızı bir tshirt. Konuşması çocuk gibi, sesi hep çok yüksek. Kimseyi zararı yok. “Kimseye zararı yok” kalıbı da epey yaygındır onun gibiler için. Bütün gün sokaklarda dolaşır, akşam olunca da eve gider. Bence en komik ve ilginç huyu, en sevdiği şeyin parlak madeni para olması. Herkesten bir lira ister, eğer lira parlaksa mutluluktan kasaba meydanında koşar. Diyelim şansına bonkör birine çattı, adam/kadın da ona kağıt para verdi. Bir de gıcır gıcır bir kağıt paraysa bu, yine koşar da koşar. Gün boyu topladığı bozuk paraları da bankada bütünletir. Artık her türlü huyunu ezberlemiş olan bankacılar da ona en yenisinden bir kağıt para verirler. O yine çok mutlu olur. Parayla mutlu olmanın da çeşit çeşit yolu var. Ali'ninki de böyle bir yol.

Ali, romanlardan fırlamış gibi değil mi? Bence öyle. Kesinlikle öyle.